Szczelina

Biogram

To nie jest spektakl o uchodźcach, którzy nagle stracili dach nad głową i muszą ruszać w nieznane. To nie jest spektakl o tych, którzy nie wiedzą, dokąd idą, wiedzą tylko, skąd przyszli. To nie spektakl o ludziach, którzy tracą najbliższych, ale ciągle chcą żyć. To nie jest spektakl o tych, którzy idąc w nieznane i tracąc wszystko, wciąż mają nadzieję, że będą mogli zacząć swoje życie od nowa.

Szczelina to spektakl o was – o nas, którzy mając dach nad głową i cokolwiek do zjedzenia, nie zdajemy sobie ciągle sprawy z tego, że w każdej chwili możemy to wszystko stracić i być wyrzuconymi w nieznane. To spektakl o naszych lękach i o szukaniu nadziei. O tym, że każdy z nas jest, był lub będzie uchodźcą, najczęściej nie z własnego wyboru.

Sześć kobiet i jeden mężczyzna próbują opowiedzieć słowami, ruchem i śpiewem bardzo zwyczajne historie ludzi, którzy stracili wszystko, którzy nie mają już niczego prócz nadziei. Nadziei, która czasami zmienia się w instynkt przeżycia, a czasami w zgodę na jego utratę.

Teatr CHOREA
Reżyseria i scenografia ― Tomasz Rodowicz
Tekst ― na motywach dramatu Zanikam Arne Lygre w tłumaczeniu Elżbiety Frątczak-Nowotny; w spektaklu wykorzystano fragmenty utworów poetyckich Rumiego oraz osobiste teksty aktorów
Występują ― Janusz Adam Biedrzycki, Joanna Chmielecka, Majka Justyna, Dominika Krzyżanowska-Gorzkiewicz, Małgorzata Lipczyńska, Elina Toneva
Choreografia ― Adrian Bartczak
Muzyka ― Tomasz Krzyżanowski
Kostiumy ― Anna Raczkowska
Światło ― Tomasz Krukowski
Dźwięk ― Marcin Dobijański
Partner ― Fabryka Sztuki w Łodzi
Premiera ― 31 marca 2016

Szczelina […] Rodowicza zanurzona jest w różnych tradycjach i sztukach. Przypomina erudycyjną syntezę kulturowych cytatów, jak twórczość poety i dramaturga T.S. Eliota. Etniczne śpiewy, sfera ruchowo-taneczna, podawanie tekstu, stopniowa destrukcja fundamentów domu (linii z jasnych kamieni) i relacje między tymi środkami wyrazu – wszystko układa się w sceniczny poemat ze strukturą poddaną wyraźnym rytmom.

Łukasz Kaczyński | „Dziennik Łódzki”
Rodowicz użył kamieni, z których buduje się domy, ale też mury. Końcowa scena nasuwa na myśl rozpad barier – mur ma przecież funkcję nie tylko ochronną, również izolującą. Zniszczenie niesie więc nadzieję. [...] Szczelinę kończy odnalezienie Człowieka – kobieta i mężczyzna pokochają się na gruzach starego świata. Płeć nie ma znaczenia, chodzi raczej o odkrycie bliźniego – „bliskiego sobie”. […] Wykraczając poza jednostkową sytuację egzystencjalną, Rodowicz pokazuje, że jesteśmy jednością.

Izabella Adamczewska | „Gazeta Wyborcza”